با سلام 
برای رسیدن به جواب صحیح ابتدا باید منظور از عبادت مشخص شود 
عبادت دارای دو معنا هست:
الف) :خضوع و تقدیس و تسبیح خداوند (۱)  
ب) اطاعت در مقابل تکلیف (۲) 
در آخرت عبادت به معنای اطاعت در مقابل تکلیف وجود ندارد چون آخرت  دار جزاء است و نه سرای تکلیف .
امیرالمؤمنین علیه‌السلام میفرمایند: وَ إِنَّ الْيَوْمَ‏ عَمَلٌ‏ وَ لَا حِسَابَ‏ وَ غَداً حِسَابٌ وَ لَا عَمَل‏(۳) 
اما عبادت به معنای اول که تقدیس و اظهار خضوع در برابر خداوند است در آخرت وجود داشته و  غذای روح انسان‌ها هست.
قرآن کریم در وصف بهشتیان میفرماید: دَعْواهُمْ فيها سُبْحانَكَ اللَّهُمَّ وَ تَحِيَّتُهُمْ فيها سَلامٌ وَ آخِرُ دَعْواهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمين‏* گفتار (و دعاى) آن‌ها در بهشت اين است كه: «خداوندا، منزهى تو!» و تحيّت آن‌ها در آنجا: سلام؛ و آخرين سخنشان اين است كه: «حمد، مخصوص پروردگار عالميان»(۴)

پی‌نوشت:
۱. لسان العرب، ج‏۳، ص: ۲۷۱
۲. قاموس قران، ج‏۴، ص: ۲۸۰
۳. نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص: ۸۴
۴. یونس/۱۰

با سلام 
در پاسخ به سؤال فوق سه دیدگاه وجود دارد:
الف) :دیدگاه افراطی (کثرت‌گرایان)، این گروه معتقدند: همه مذاهب و شرایع حق بوده و پیروان آن‌ها هم اهل نجات می‌باشند. باید توجه داشته باشیم، عقل سلیم چنین دیدگاهی را متناقض نما(پارادوکسیکال) و غیر مقبول می‌داند و نمی‌پذیرد، از باب مثال: چگونه ممکن است، هم ‌عقیده کسی که می‌گوید خدا جسمانی است و هم‌عقیده کسی که می‌گوید خداوند غیر جسمانی است، جمع شود؟!!!
ب) دیدگاه تفریطی (انحصارگرایان)، این طیف معتقد هستند: یک مذهب، حق هست و پیروان همین مذهب حقه، اهل نجات می‌باشند و بهشت جای اغیار نیست. اما با توجه به آیات شریفه قرآن کریم و روایات آل الله علیهم صلوات الله این نظر صحیح نیست.
ج) دیدگاه اعتدال (شمول گرایان)، این گروه بر این عقیده هست که: هرچند مذهب حق، یک مذهب بیشتر نمی‌تواند باشد (شیعه)، ولی پیروان دیگر مذاهب می‌توانند اهل نجات باشند با این شرط که، در شناخت مذهب حق کوتاهی نکرده و به تعبیری جاهل مقصر نباشند (لجوج ومعاند نسبت به‌ حق) و الا اگر جاهل قاصر بوده، یعنی مذهب حق به آن‌ها نرسیده و یا اتمام‌حجت بر آن‌ها نشده باشد، اهل نجات هستند.
قرآن کریم در تأیید این نظریه می‌فرماید: (...وَ ما كُنَّا مُعَذِّبينَ‏ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولا** و ما تا رسول نفرستيم(و بر خلق اتمام حجّت نكنيم) هرگز كسى را عذاب نخواهيم كرد) (۱)

پی‌نوشت:
۱. اسراء/۱۵

نکته اول: شفاعت مصطلح، به معنای درخواست تعلق رحمت الهی به بعضی از بندگان، توسط اولیاء و اوصیاء برای نجات از آتش دوزخ، مربوط به آخرین منزل از منازل قیامت هست و شامل قبل از آن (برزخ)، نمی‌شود. این مطلب از روایات اهل‌بیت علیهم‌السلام، فهم می‌شود.
عَمرو بن‌ يزيد می‌گوید: به‌ حضرت‌ امام‌ جعفر صادق‌ علیه‌السلام‌ عرض‌ كردم‌: من‌ شنيدم‌ كه‌ شما مي‌گفتيد: تمام‌ شيعيان‌ ما با هر كرداري‌ كه‌ دارند در بهشت‌ هستند. حضرت‌ فرمود: اين‌ قول‌ تو را تصديق‌ می‌کنم، سوگند به‌ خدا كه‌ همه‌ در بهشتند. عرض‌ كردم‌: فدايت‌ شوم‌! گناهان‌، بسيار و بزرگ‌اند‌. حضرت‌ فرمود: امّا در قيامت‌، پس‌ همه شما در بهشتيد به‌واسطه شفاعت‌ پيامبرِ مُطاع‌ يا به‌ شفاعت‌ وصی آن‌ پيامبر؛ وليكن‌ من‌ از برزخ‌ شما نگران‌ و در هراس‌ هستم. عرض‌ كردم‌: برزخ‌ چيست‌؟ فرمود: برزخ‌ عبارت‌ است‌ از عالم‌ قبر از وقتی‌که‌ انسان‌ مي‌ميرد تا زماني‌ كه‌ قيامت‌ بر پا می‌شود(۱)
امام صادق علیه‌السلام فرمودند: وَ اللَّهِ مَا أَخَافُ‏ عَلَيْكُمْ‏ إِلَّا الْبَرزخ، فَأَمَّا إِذَا صَارَ الْأَمْرُ إِلَيْنَا فَنَحْنُ أَوْلَى بِكُم‏ *به خدا سوگند! تنها از برزخ بر شما مي‌ترسم‌، ولي هنگامی‌که كار به دست ما آيد، ما به شما سزاوارتريم‌ (يعنى آنگاه‌که در قيامت اجازه شفاعت به ما بدهند، غير از شمارا مقدم نمیداريم)(۲)
نکته دوم: مطلبی که تقدیم شد، منافاتی با بعضی از تصرفات اهل‌بیت علیهم‌السلام در عالم برزخ نسبت به عده‌ای از افراد ندارد چون شفاعت مصطلح، بر چنین تصرفاتی اطلاق نمی‌شود.
نکته سوم: توجه داشته باشیم شفاعت اهل‌بیت علیهم‌السلام به‌صورت مطلق نیست و دارای شرایطی است که در آیات و روایات به آن‌ها اشاره‌شده است. قرآن کریم می‌فرماید: يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْديهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ وَ لا يَشْفَعُونَ إِلاَّ لِمَنِ‏ ارْتَضى‏ وَ هُمْ مِنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُون‏ *او اعمال امروز و آينده و اعمال گذشته آن‌ها را میداند؛ و آن‌ها جز براى كسى كه خدا راضى (به شفاعت براى او) است شفاعت نمی‏كنند؛ و از ترس او بیمناک‌اند.(۳)

پی‌نوشت:
۱. الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏۳، ص: ۲۴۲
۲. تفسير القمي، ج‏۲، ص: ۹۴
۳. انبیاء/۲۸

کته اول: شب قدر خصوصیاتی دارد که از شاخص‌ترین آن‌ها، مقدر شدن سرنوشت بندگان با نزول ملائکه بر حجت الهی است. این ویژگی منحصر به آخرالزمان نیست و در تمام امت‌ها وجود داشته است.
امام جواد علیه‌السلام می‌فرماید: «لَقَدْ خَلَقَ اللَّهُ جَلَّ ذِكْرُهُ- لَيْلَةَ الْقَدْرِ أَوَّلَ مَا خَلَقَ الدُّنْيَا وَ لَقَدْ خَلَقَ فِيهَا أَوَّلَ نَبِيٍّ يَكُونُ وَ أَوَّلَ وَصِيٍّ يَكُونُ وَ لَقَدْ قَضَى أَنْ يَكُونَ فِي كُلِّ سَنَةٍ لَيْلَةٌ يَهْبِطُ فِيهَا بِتَفْسِيرِ الْأُمُورِ إِلَى مِثْلِهَا مِنَ السَّنَةِ الْمُقْبِلَة...»؛ «خداوند، شب قدر را در ابتداى خلقت دنیا آفرید و در آن شب نخستین پیغمبر و نخستین وصی‌ای كه باید باشد (آدم و شیث را) آفرید [وجود آن‌ها را مقدر ساخت‏] و حكم فرمود كه در هرسالی شبى باشد كه در آن شب تفسیر و بیان امور تا چنان شبى در سال آینده فرود آید»(۱)
نکته دوم: قرآن کریم در مورد شب قدر می‌فرماید:«إِنَّا أَنْزَلْناهُ فی‏ لَیْلَةِ الْقَدْر»؛ «ما آن [قرآن‏] را در شب قدر نازل كردیم»(۲)
و هم‌چنین: «لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ»؛ «شب قدر بهتر از هزار ماه است»(۳)
این دو، از ویژگی‌هایی هستند که قبل از اسلام وجود نداشته و شب قدر با این اوصاف، مخصوص امت پیغمبر اکرم است.
حضرت محمد صلی‌الله علیه واله می‌فرماید: «ان اللَّه وهب لامتى لیلة القدر لم یعطها من كان قبلهم‏»؛ «خداوند به امت من شب قدر را بخشیده و احدى از امت‌های پیشین از این موهبت برخوردار نبودند»(۴)
که این روایت ناظر به دو ویژگی فوق است.
پی‌نوشت:
۱. الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏۱، ص: ۲۵۰
۲. قدر/۱
۳. قدر/۳
۴. در المنثور، ج۶ ، ص ۳۷۱

نکته اول: روایات صحیح و معتبر متعددی در منابع روایی، بر تولد اهل‌بیت علیهم‌السلام، به‌صورت طبیعی، دلالت و تأکید ‌دارند.
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «ﺇِﺫَﺍﺧَﻠَﻖَﺍﻟﻠﻪُﺍﻟْﺈِﻣَﺎﻡَﻓِﻲ ﺑﻄْﻦِﺃُﻣﻪِﻳﻜْﺘُﺐُﻋَﻠَﻰﻋَﻀُﺪِﻩِﺍﻟْﺄَﻳْﻤَﻦِﻭَﺗَﻤﺖْﻛَﻠِﻤَﺔُﺭَﺑﻚَﺻِﺪْﻗﺎًﻭَﻋَﺪْﻟًﺎ ﻟﺎﻣُﺒَدﻝَﻟِﻜَﻠِﻤﺎﺗِﻪِﻭَﻫُﻮَﺍﻟﺴﻤِﻴﻊُﺍﻟْﻌَﻠِﻴﻢُ»؛ «وقتی خداوند امام را در شکم مادر خلق می‌کند؛ بر بازوی راست او می‌نویسد: «و‌ كلام پروردگار تو، با صدق و عدل، به حدّ تمام رسيد؛ هیچ‌کس نمى‏تواند كلمات او را دگرگون سازد؛ و او شنونده داناست‏»(۱)»(۲)
از امام صادق علیه‌السلام نقل‌شده است:«ﺇﻥﱠﱠﻧُﻄْﻔَﺔَﺍﻟْﺈِﻣَﺎﻡِﻣِﻦَﺍﻟْﺠَﻨﺔِﻭَﺇِﺫَﺍﻭَﻗَﻊَ ﻣِﻦْﺑَﻄْﻦِﺃُﻣﻪِﺇﻟَﻰﺍﻟْﺄَﺭْﺽِﻭَﻗَﻊَﻭَﻫُﻮَﻭَﺍﺿِﻊٌﻳَﺪَﻩُﺇِﻟَﻰﺍﻟْﺄَﺭْﺽِﺭَﺍﻓِﻊٌﺭَﺃْﺳَﻪُﺇِﻟَﻰﺍﻟﺴﻤَﺎء...»؛ «نطفه امام از بهشت است و هنگامی که از شکم مادر بر زمین می‌آید، دستانش بر زمین و سر او به روی آسمان،هست...»(۳)
نکته دوم: روایتی که، تولد امام علیه‌السلام از ران راست مادر را نقل می‌کند، هم از جهت سند و هم از جهت دلالت، مخدوش و فاقد اعتبار است.
ناقل روایت، فردی به نام حسین بن حمدان خصیبی، مؤلف کتاب هدایةالکبری است، که نجاشی در مورد او می‌نویسد: « كان فاسدالمذهب»
نتیجه اینکه؛ اهل‌بیت علیهم‌السلام به‌صورت طبیعی از مادر متولدشده و روایتی که تولد دیگری را برای اهل‌بیت بیان می‌کند از جهت سند مخدوش و با روایات صحیح دیگر هم‌خوانی ندارد و فاقد اعتبار است.
پی‌نوشت:
۱. انعام/۱۱۵
۲. تفسير القمي، ج‏۱، ص: ۲۱۵
۳. بصائر الدرجات في فضائل آل محمد صلى الله عليهم، ج‏۱، ص: ۲۲۳
۴. رجال النجاشی، ص۶۷

نکته اول: از روایات پیامبر اسلام و آل الله علیهم صلوات الله، چنین استفاده می‌شود که همه افراد در روز قیامت، عریان محشور می‌شوند جز افرادی که در دنیا تقوا را لباس خود قرار داده و اهل ایمان باشند.
قرآن کریم می‌فرماید: «...وَ لِباسُ‏ التَّقْوى‏ ذلِكَ خَيْر...»؛ «و جامه‌ی پرهيزگارى از هر جامه‏اى بهتر است‏».(۱)
در روایتی که در منابع شیعه و سنی مذکور است و به نقل از رسول مهربانی‌هاست چنین آمده:«يُحْشَرُونَ حُفَاةً عُرَاةً غُرْلا»؛ «مردم در قیامت، پابرهنه، عریان و غیر مختون ( مانند روزی که از مادر متولدشده‌اند) محشور می‌شوند.(۲)
از وجود نازنین پیامبر اسلام صلوات‌الله‌علیه منقول است که خطاب به صدیقه طاهره سلام‌الله علیها فرمودند: « تُسْتَرُ عَوْرَةُ الْمُؤْمِنِ وَ تُبْدَى عَوْرَةُ الْكَافِرِين‏»؛ «عورت مؤمن پوشیده می‌شود و عورت کافران آشکار»(۳)
امام صادق علیه‌السلام یکی از اوصاف مؤمنین در قیامت را چنین بازگو می‌کنند: «مَسْتُورَةٌ عَوْرَاتُهُم‏»؛ «عورت‌های آنان پوشیده است»(۴)
نکته دوم: البته باید توجه داشته باشیم، هرچند عریان محشور شدن نوعی عذاب که نتیجه و ظهور اعمال و رفتار ما در دنیا است اما در آن صحنه، انسان‌ها چنان به خود مشغول و در فکر نجاتشان می‌باشند که به هم دیگر نگاه نمی‌کنند و توجهی به هم ندارند. لذا وقتی یکی از همسران پیامبر از ایشان پرسید: «وای از این زشتی! آیا آنان از زن و مرد به عورت‌های یکدیگر نگاه می‌کنند؟!» ، پیامبر فرمودند: «هر انسان در آن روز چنان به خودش مشغول و گرفتار است که حتى فرصت ذهنی برای این کار ندارد»(۵)

پی‌نوشت:
۱. اعراف/۲۶
۲. بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏۷، ص: ۶۹
۳. همان ، ص ۱۱۱
۴. همان ، ص ۱۸۴
۵. همان/۶۹

نکته اول: فارغ از بحث سندی ، با توجه به مبغوض بودن طلاق در فرهنگ اسلام عزیز و ناسازگاری این عمل با عصمت امام حسن مجتبی علیه‌السلام ، این روایات قابل‌اعتماد نبوده و به محتوای آن‌ها اعتنایی نمی‌شود.
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید : «سَمِعْتُ أَبِي علیه‌السلام، يَقُولُ‏ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يُبْغِضُ‏ كُلَ‏ مِطْلَاقٍ‏ ذَوَّاقٍ»؛ «از پدرم شنیدم که فرمود: خداوند کسی را که بسیار طلاق دهد و به دنبال تنوع ذائقه جنسی باشد، دشمن می‌دارد»‌ (۱)
اگر روايتي با مقوله‌ی عصمت در تعارض باشد، ازنظر علماي شيعه مردود است و كنار گذاشته می‌شود از باب مثال مرحوم شیخ طوسی (ره) در ردّ روایتی که دلالت بر سهو امام علیه‌السلام دارد می‌نویسد :«... وَ قَدْ آمَنَنَا مِنْ ذَلِكَ دَلَالَةُ عِصْمَتِهِ علیه‌السلام»؛«عصمت امام علیه‌السلام ما را از پذیرش این مطلب بر حذر می‌دارد»(۲)
نکته دوم: به نظر می‌رسد دستگاه خلافت بنی‌عباس برای تخریب چهره‌ی امام حسن علیه‌السلام، روایاتی را درمورد شخصیت ایشان جَعل کرده‌ که این مسئله را دو نکته تقویت می‌کند :
الف) : اگر چنین امری واقع‌شده بود باید دشمنان حضرت در زمان حیاتش، این امر را بر ایشان خُرده می‌گرفتند،ولی چنین امری از آن دوران، گزارش نشده است.
ب) : روایت‌هایی که در کتب حدیث آمده منقول از امام صادق علیه‌السلام است، یعنی این مطلب یک قرن پس از زمان امام مجتبی علیه‌السلام  مطرح می‌شود.
نتیجه اینکه: روایاتی که از امام مجتبی علیه‌السلام مردی طلاق دهند به تصویر می‌کشند ، ساخته‌وپرداخته بنی‌امیه و بنی‌عباس هستند و با توجه به عصمت حضرتشان ، این روایات قابل‌پذیرش نیستند.
پی‌نوشت:
۱. الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏۶، ص: ۵۵
۲. تهذيب الأحكام، ج ۳ ص ۴۰

نکته اول: پیامبران الهی با ارائه‌ی معجزه، صدق ادعای خود را که ارتباط با خداوند باشد به اثبات می‌رسانند و با طرح یک فرضیه که بر پایه‌ی احتمال بنانهاده شده است نقض نمی‌شود.
نکته دوم: این مسئله صرفاً یک ادعا بوده و هیچ استدلال عقلی مؤید آن نیست.
نکته سوم: قسمتی از مطالبی که وحی بیان می‌کند، خبر دادن از حوادث آینده هست که هیچ خطایی در آن دیده نمی‌شود این در حالی است که نوابغ در هر رتبه‌ای از نبوغ هم که باشند بااحتیاط و تردید از حوادث آینده خبر می‌دهند و مصون از خطا نیستند.
نکته چهارم: حاملان وحی و مدعیان نبوت، به تصدیق نقل متواتر تاریخی، بندگانی صالح و صادق بوده‌اند و بااین‌وجود تمام تعالیم خود را به پروردگار عالم نسبت می‌داده و برای خود هیچ ادعایی نداشته‌اند.
نتیجه اینکه: فرضیه‌ی نبوغ نمی‌تواند ارتباط پیامبران از طریق وحی را با خداوند نقض و رد کند.

نکته اول: اعتقاد به تثلیث (سه خدایی)، از اصول اعتقادی مسیحیان است و مسیحیان چاره‌ای جز پذیرفتن این اصل ندارند. مسیحیان معتقدند خداوند درعین‌حالی که یکی است، سه تا است و در حالی که سه تا است، یکی است!
نکته دوم: تفسیر تثلیث به‌صورت فوق مشتمل بر تناقض صریح است که ضد عقل است. آیا اعتقاد به چیزی که ضد بدیهی عقل است،امکان دارد؟
نکته سوم: از مسیحیان عزیز می‌پرسیم منظورتان از تثلیث چیست؟ اگر بگویند: هرکدام از خدایان وجود مستقلی دارند، خواهیم گفت: این تحلیل نتیجه‌اش تعدد واجب‌الوجود‌است که امکان ندارد و صحیح نیست.
و اگر بگویند: خدا تشکیل‌شده از سه امر (أب، إبن، روح‌القدس) است، خواهیم گفت: نتیجه این صحبت، مرکب بودن ذات واجب می باشدکه بطلانش واضح است.
نتیجه اینکه پذیرش تثلیث هیچ توجیه عقلانی و عقلائی ندارد.
نکته چهارم: مسیحیان می‌گویند: باید به تثلیث ایمان آورد تا فهم شود. خواهیم گفت: انسان به چیزی می‌تواند ایمان بیاورد که نسبت به آن معرفت حاصل کند و با توجه به ضد عقل بودن تثلیث، ایمان به آن بلا وجه و نامعقول است.

نکته اول: مباحث مربوط به اعتقادات، تحقیقی است و نه تقلیدی.
نکته دوم: دلایل متقن عقلی و نقلی بر عصمت انبیاء علیهم‌السلام صلوات الله، در تمام مراتب دلالت دارند و جایی برای اعتقاد به سهوالنبی باقی نمی‌گذارند.
نکته سوم: مرحوم صدوق رحمه‌الله علیه، اعتقاد به إسهاء النبی (دچار سهو شدن نبی توسط خدا) هستند و نه سهوالنبی (۱)
نکته چهارم: دلایل مرحوم شیخ در رابطه با اعتقاد به إسهاء ،تام و کامل نبوده لذا بسیاری از علماء بعد از ایشان کتاب‌های فراوانی در رد این نظر تألیف فرمودند.
نکته چهارم: روایاتی مبنی بر عارض شدن سهو بر انبیاء موجود است که سنداً و یا دلالةً مخدوش می‌باشند.
نکته پنجم: عقیده و اندیشه‌ی یک مذهب ازنظر اکثریت علماء و بزرگان آن مذهب اخذ می‌شود و اکثریت علماء شیعه کثرالله أمثالهم، معتقد به عصمت انبیاء علیهم‌السلام صلوات الله در تمام مراحل می‌باشند.
نتیجه اینکه: هرچند مرحوم صدوق رحمت‌الله علیه معتقد به إسهاء النبی می‌باشند ولی این نظر موردنقد علما قرارگرفته و با توجه به دلایل متقن عقلی و نقالی قابل‌پذیرش نیست.
پی‌نوشت:
۱. من لا يحضره الفقيه، ج‏۱، ص ۳۶۰

نکته اول: دلایل زمینه‌ساز کربلا و عاشورا در منابع معتبر شیعی و سنی به‌اندازه کافی بحث شده و جایی برای قبول جریانات ساختگی باقی نمی‌گذارد.
نکته دوم: منبع قابل‌ ذکر برای این جریان ساختگی، الامامه و السیاسه، نوشته ابن قتیبه دینوری، از مصادر اهل سنت می باشد که این نقل بدون ذکر سند و مُرسَل بوده، لذا اعتباری ندارد.(۱)
نکته سوم: در متن این جریان ساختگی، اموری به امام حسین علیه‌السلام نسبت داده می‌شود (مانند سه بار طلاق در یک مجلس) که با فقه مسلم شیعه که برگرفته از معارف آل الله علیهم‌السلام است در تعارض و قابل‌پذیرش نیست.
نتیجه اینکه این جریان ساختگی و مردود است.
پی‌نوشت:
۱.  الامامه والسياسه، ج۱ ، ص ۱۶۷

اين روايت از لحاظ سند ضعيف و غیرقابل ‌اعتماد است، بدین‌جهت توجيه و تأويل آن لزومى ندارد.
علامه مجلسی رحمه‌الله علیه در مرأه العقول می‌نویسد: «الحديث السابع و العشرون‏: ضعيف»(۱)
پی‌نوشت:
۱. مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول، ج‏۵، ص: ۲۵۲